Queen Elisabeth Park
Drie weken in Nieuw Zeeland.
Man, ik geloof het nog steeds niet helemaal. Het blijft een raar idee zover weg te zijn van alles wat bekend is. En toch begin ik me hier aardig thuis te voelen. Ik begin wat routines te ontwikkelen. Wat me nog niet lukt is om te bedenken wat ik ’s avonds zal koken. Dus ik loop een behoorlijk aantal rondjes door de supermarkt op zoek naar de ingrediënten. Ik probeer voor twee dagen eten te kopen zodat ik niet steeds naar de winkel hoeft. Dus als iemand nog wat leuke en eenvoudige recepten kent, voel je vrij ze te posten!
Ik ben in Paraparaumu, aan de westkust. Waar het gisteren een natte regenachtige dag was, was het vandaag prachtig weer. Na een rondje boodschappen ben ik naar het Queen Elisabeth Park geweest. Dat is een duingebied dus ik verwachte iets zoals bij Zandvoort of zo. Maar de duinen hier zijn veel hoger, veel steiler en veel groener! Ik loop het Coastal Track naar het zuiden langs de kust. Prachtig. Verderop in het park zijn enkele scenes van de Lord of the Rings opgenomen maar ik vind er niets van terug. Niet overal staan bordjes zullen we maar zeggen.
’s Middags kom ik langs een grote kudde koeien. Die waren duidelijk niet gewend aan mensen. Ze stonden me allemaal aan te staren en de voorsten vormden een rij alsof ze me wilden zeggen dat ik maar snel weg moest wezen. Aangezien ik die dag nog geen man gezien had die me eventueel zou kunnen helpen, heb ik dus maar naar ze geluisterd. Hun wei, hun regels zeg maar.
Vanaf het midden van het park ben ik via de kust terug gelopen naar Paraparaumu Beach. Dat kosten bijna twee en een half uur. Maar de wandeling was zeker de moeite waard. Bij het park lag nog een mooi breed zandstrand, maar verderop was een soort stormkering met een pad erover. Ik maak nog een rondje door Raumati Beach voordat ik weer op de zandstranden kwam.
Heb ik toch nog iets gedaan…
Eenmaal terug in het hostel ga ik douchen en rond vijf uur ga ik nog even aan het werk. Daar komt alleen niet al te veel van terecht. Het lukt me eindelijk m’n foto’s op m’n laptop te krijgen (ik zal er morgen wat uploaden!). Dus daar gaat de ene helft van de tijd in zitten en de andere helft is weg als Ethol er nog even bij komt zitten. Ik eet snel wat tussendoor en om acht uur ga ik naar het strand om de zonsondergang te bekijken. Een groep meeuwen komt net op tijd aangevlogen voor een paar schitterende foto’s. Maar ja aangezien m’n werk niet af is moet ik toch nog even aan de bak.
Ik was bijna klaar toen mijn Turkse bunkmate Jamal binnenkwam. Hij was net klaar met werken in de lokale Turkse eeterij en had blijkbaar honger. Om elf uur komt hij aanzetten met twee zelfgebakken Turkse pizza’s. Feta Bread noemde hij het. Dubbel gevouwen vierkante broden met feta, gebakken uien en olijven. Een voor hem en een voor mij!
Toen hij naar bed ging kon ik eindelijk m’n werk afmaken. Om kwart over twaalf stuur ik m’n laatste email. Toen ben ik nog snel even naar buiten gegaan om naar de sterren te kijken. Ik wist dat het helder weer zou zijn en Paraparaumu ligt redelijk ver van de grote steden waar teveel licht is. Dus ik hoopte op het strand de sterrenhemel te kunnen zien. Helaas was het bijna volle maan en bleken de lampen in het park toch wat teveel licht te geven. Jammer, maar er komen nog genoeg kansen!
Op naar New Plymouth
De volgende morgen begint de vierde week van m’n reis. Ik vertrek vandaag met de bus naar New Plymouth. Het is een wat saaie dag, met veel reisuren. Ik neem afscheid van Ethol, hij reist vandaag naar Auckland voor zijn job interview. Ik loop de vier kilometer terug naar het station waar de bus vertrekt.
Het is nog rustig in de bus, maar in Palmerston North loopt het vol. Daarna is het nog vier uur rijden tot aan New Plymouth. Onderweg komen we langs een dorpje waar bij de halte twee oude mannetjes op een bankje zitten. We stoppen pal voor hun neus en verschillende mensen stapten uit. De beide heren zaten lekker rustig toe te kijken hoe iedereen z’n spullen pakten. Het was een komisch gezicht, helaas is de foto mislukt….
We komen pas na vijven aan. Ik had niet helemaal goed uitgezocht hoe ik vanaf de halte in m’n volgende hostel moest komen dus ik liep wat zoekende langs de weg. Er komt een auto langszij gereden en de vrouw achter het stuur vraagt waar ik heen moet. Ik kon zo instappen. Ze heette Bonny en werkte in de lokale bibliotheek. Ze is geboren en getogen in New Plymouth maar was wel eens in Europa geweest. Ze heeft Holland overgeslagen. Tja, snap ik ook wel weer als je maar twee weken de tijd hebt. Tien minuten later zet ze me voor de deur van m’n hostel af!