In een oud vaalblauw busje naar een afgelegen gat
Ik heb het weekend doorgebracht in Waitomo, bekend van de Glow Worm Caves. Er wonen zo’n 70 mensen, een geit, twee varkens, een paar koeien, heuvels vol schapen en er komen zo’n 600.000 toeristen per jaar. In Waitomo Village staan 20 gebouwen waarvan 5 hostels en een hotel, een winkel, twee restaurants en een café, een Visitor center en een paar tour operaters. Maar waar die 70 mensen nu precies wonen is me niet helemaal duidelijk… Duidelijk een plaatsje dat drijft op het toerisme. Maar het is hier waar ik het leukste weekend tot nu toe beleef!
De busreis hierheen verliep wat vreemd. Ik had een reis direct naar Waitomo geboekt maar de buschauffeur vertelde me voordat we instapten al dat de bus daar helemaal niet heen gaat. Maar ik had wel de goede bus zei ze, want ze ging wel in de goede richting. Nou ja oké, dus ik maar instappen dan kom ik in elk geval in de ríchting van m’n hostel. Twee en een half uur later kwamen we aan in het plaatsje Otorohanga, op een half uur rijden van Waitomo. Dus ik uitstappen, blijkt dat er een shuttle bus voor me is geregeld. Nou top! Dus ik wachten, komt er een oud, vaalblauw busje voorgereden en de oude man achter het stuur (dat aan de linkerkant van de auto zit) vraagt me of ik de passagier voor Waitomo ben. So far, so good… Hij vertelde dat er in Waitomo geen supermarkt is, dus ik kon het beste even boodschappen gaan doen. Hij zou naar de trein van 10:50u gaan om te kijken of hij andere passagiers moest ophalen en me dan bij de supermarkt op komen halen. Nou ja oke, beetje onorthodox maar hé het lijkt erop dat ik in m’n hostel kan slapen vannacht. Dus ik boodschappen doen en even later komt hij me ophalen. Zijn naam is Bill, en hij voert al 42 jaar een shuttledienst naar Waitomo. Hij klaagt wat over de grote busmaatschappijen maar steekt dan een vurig verhaal af over de historie van Waitomo. Cool, een shuttledienst en een gids! Hij rijd mijn hostel voorbij en rijdt door naar Waitomo Village, waar hij kort een rondje door het dorp maakt om me wat wegwijs te maken. Daarna rijd hij terug naar het hostel, zet me af en duwt me nog snel een kaartje van de omgeving in m’n handen. Het koste een uur extra dan gepland, maar ik heb een rondleiding gehad en ik ben in m’n hostel!
Onverwacht ontmoetingen
Eenmaal binnen blijkt de beheerder nogal een grappenmaker te zijn. Hij overviel me er een beetje mee bij het inchecken. Bij de rondleiding wordt hij continu achtervolgd door een klein harig hondje Max. Ja zegt ie, als je mij ooit zoekt, zorg dat je Max vind. Hij maakt nog wat grappen over zijn kleine ‘fer ball’, over hoe hij probeerde hem te leren badkamers schoon te maken door hem erin op te sluiten met een stuk zeep. Tja zegt ie, uiteindelijk heb ik de badkamer zelf moeten schoonmaken en hem er bij ook!
Terwijl ik mijn tas uitpak komt er een meisje de kamer binnen. Ze kijkt wat wazig rond en ik vraag of er een probleem is. Nee hoor, zegt ze, ik probeer uit te zoeken welk bed nog vrij is. Tja dat wist ik zelf ook niet goed dus ik heb er maar gewoon een geclaimd. Dat deed zij dus ook maar. Meteen daarna vraagt ze of ik van hiken houdt. Ze wist wel een paar goede hikes en zocht iemand om mee te gaan. Prima, klinkt goed!
Maar eerst dé attractie van dit kleine gat en de rede dat al die toeristen hierheen komen: De Glow Worm Caves. In Wellington had ik iemand ontmoet die me vertelde dat de standaard boottocht voor oude vrouwtjes is en dat ik beter de tubing tour kon doen. Dus binnen een half uur nadat ik ingecheckt ben, ben ik op weg om een tour te boeken. Er was er nog net één vrij om half twee. Perfecte timing!
De tour begint met een korte intro daarna krijgen we allemaal een wetsuite aan. We worden naar een riviertje gereden waar we onze tubes mogen uitzoeken en uitproberen. Een tube is een rubberen band als een donut waar je in kunt zitten. De tocht naar de grot is een vreemde ervaring: 15 mensen in een klein busje, met elk zo’n grote rubberen band. Dat was een beetje passen en meten… Eenmaal bij de grot gaan we een grot binnen en lopen we in onze wet suites door een van de kleine stroompjes naar de hoofdstroom. Daar springen we van een kleine waterval en drijven we in onze tubes verder de grot in. Onderweg naar de glow worms kruipen, lopen, drijven en stuiteren we door grote en kleine grotten, langs rapids en over een tweede waterval. De tocht zelf was al erg tof, maar na de laatste waterval moesten we allemaal achter elkaar in onze tubes gaan liggen, onze lampen uitdoen en dreven we op de stroom door de grotten met glow worms. Wat een fantastisch gezicht! Het plafond was bezaaid met honderden kleine lichtjes. Dus daar lig je dan, in het stukje donker in een rubberen band met je kont in het steenkoude water en met verbazing naar het plafond te staren!
Dus daar lig je dan, in het stukje donker in een rubberen band, met je kont in het steenkoude water en met verbazing naar het plafond te staren!
that’s All me folk’s
Drie uur na het begin van de tocht kwam in het hostel terug, kon ik even lekker warm douchen, m’n vieze kleding wassen en m’n potje koken. Na het eten kwam het meisje van vanmiddag, ook terug en rond een uur of negen trokken we op pad voor een avondhike. We gaan naar de andere kant van het dorp dan om via een achterpad bij een bushwalk te komen. Blijkbaar leven daar ook glow worms dus dat leek ons wel wat. Het pad was al snel erg modderig en het liep door de weilanden. Na een half uur of wat eindigde het zonder dat we een vervolg konden vinden. Op een meter of honderd stonden wat koeien (van dezelfde niet-menslievende soort als vorige week in de duinen) naar elkaar te brullen. We konden niet zien of we in hun wei stonden of dat er een hek tussen lag, maar omdat we geen pas konden zien zijn me maar omgedraaid. Via de weg zijn we alsnog bij de glow worms gekomen. Het was een spectaculair gezicht. Op de rotswanden en in de bermen zaten honderden kleine lichtjes. De tocht duurde ruim ander half uur langer dan de bedoeling, maar hé, we had fun!
Een tweede ontmoeting en een aardbeving
Lisa is twee weken in Nieuw Zeeland, waar ze rondrijdt in een oud huurautootje. Ze was al op veel plekken geweest en ze was nu op weg naar Taranaki en Wellington. In Wellington zou haar vriend op haar wachten en zouden ze samen naar het Zuidereiland te gaan. In het vliegtuig had ze een meid ontmoet, zij zou zondag naar Waitomo komen en dan zouden we met z’n drieën kunnen gaan hiken.
Dus zo gezegd zo gedaan. Zondagmiddag spreken we af bij het lokale cafetaria en trekken we erop uit. Michaela en is hier om research te doen naar farmingtechnieken in de landbouw, bijenhouderijen en hertenfokkerijen. Ze reist al drie weken rond en komt via het WHOOFING netwerk in contact met boeren. Ze had net vijf dagen doorgebracht op een boerderij waar ze interviews met de boeren had afgenomen. Deze dag van hiken was precies wat ze nodig had om even bij te komen.
Michalela had ook een auto en we rijden de hele dag met z’n drieën rond. We gaan naar de Marokipa watervallen, naar de grotten van Piripiri. Het meest spectaculair was een overblijfsel van een enorme grot waarvan nu allen nog een stuk van het dak overeind staat. Zo’n 20 meter hoog en even zo breed, met bomen er boven op. Je kon er helemaal doorheen lopen. Na het hiken hebben we voor 10 dollar gegeten en nog wat lokale biertjes geproefd en de lokale wifi leeg getrokken (tja, die was gratis hè).
’s Avonds in het hostel zitten we nog wat te grappen met een meid uit London en een jongen uit China, en dan ineens begint het hele gebouw te schudden! De Chinese jongen die tegenover me zit meende in eerste instantie dat ik met m’n voeten zat te wiebelen waardoor de tafel bewoog! Hij had nog nooit een aardbeving meegemaakt. Niet dat ik nu zo ervaringsdeskundig ben… Gelukkig waren er geen gevolgen, maar later kom ik erachter dat het een zware aarbeving in de buurt van Kaikoura is geweest die daar lokaal veel schade heeft veroorzaakt
Het was al met al een erg tof weekend hier in Waitomo. Dan te denken dat ik dit gat wilde skippen op mijn weg naar Auckland!
<kern>
